RUTGER

SJOUWT

Ruim 40 jaar was ik werkzaam in de internationale IT-wereld. Jaren van hard werken in Nieuw Zeeland, Azië, Scandinavië, Amerika en Nederland. Ik klom op. Zat aan bestuurstafels. En merkte het steeds vaker. De wil om samen te werken was klein. De afstand tot de klant groot. De droom over mooie producten afwezig. Ik miste inspiratie. En ik miste voldoening.

Rond die tijd kwam onze vriend Haro, na 9 jaar Italië, terug in Nederland. Eenmaal op orde, startte hij met het maken van Italiaanse kazen. Hij noemde zijn nieuwe activiteit Oudwijker. Haro voelde zich echter alleen en miste collegae. Nog een laatste maal zou hij mooie kaas maken en daarna stoppen. Juist die bijzondere laatste keer hielp ik Haro met het maken van de kazen. Wat een ervaring!

WERKEN

MET JE HANDEN

Werken met je handen. Sjouwen en zwoegen. Kaasvormen schoonschrobben. Melk aanzuren. Wrongel snijden. Roeren in de tobbe. Emmer na emmer de tobbe leeg scheppen, en dan maar eindeloos al die verse kazen voorzichtig draaien. Mijn rug deed ongenadig pijn. Het zweet droop van mijn voorhoofd. Ik plakte van de wei. Ik stonk naar chloor. En de kazen glibberden telkens uit mijn handen. Maar ik voelde intens geluk. Dit waren geen koude bits en bytes. Het was echt. Het was (h)eerlijk. Van al die liters melk. Met mijn noeste arbeid. Naar 85 prachtig druppelende kazen. Het was magisch.

Ik reed naar huis. En ik leefde. De volgende morgen wist ik het. Na overleg met mijn echtgenote Marieke maakte ik de keuze. Dit is wat ik wilde doen. Ik nam het werk van Haro over en zou de Oudwijker voortzetten.

Een week later stond ik alleen voor de tobbe. Zo’n 1400 liter melk staarde me aan. En ik was blanco. Had niets aan al mijn ervaring en kennis van weleer. Maar ik blaakte van vertrouwen, had zin en energie.

LEREN

EN PIONIEREN

Marieke mijn echtgenote kwam mij in eerste instantie te hulp. Zij studeerde scheikunde. Haar kennis en kijk op de processen in de tobbe bleken onmisbaar. Maar theoretische kennis was niet genoeg. Ik wilde advies uit de praktijk. Een jaar lang reed ik iedere maand naar Italië. Telkens als ik met opkomende zon bij Como de Alpen afdaalde, voelde ik me rijk. Ik mocht die dag weer Cesare helpen.

Cesare gaf de magie van mijn nieuwe vak een hele nieuwe dimensie. Hij bromde, snuffelde, becommentarieerde, wees, kneep en snoof. Ik leerde van hem om te proeven, te voelen, me in te leven, de (kaas)cultuur eigen te maken en het subtiele smaakpalet van de Italiaan te begrijpen. Er ging een wereld voor me open.

TRADITIE

EN AMBACHT

Toen Haro begon, mocht hij bij Maas, Gea en Dennis op de Brienenshof in Cothen de kaasmakerij gebruiken om kaas te maken. Die regeling nam ik over en heb ik een aantal jaar voortgezet. Maar recent hebben we thuis in Lopikerkapel een professionele kaasmakerij en rijperij neergezet, waar de kazen hun typische “Oudwijker” smaak krijgen.

Nog altijd rijd ik wel drie tot vier keer per week naar de Brienenshof om verse melk te halen. Als dan die melk onze eigen tobbe in stroomt, is dat nog steeds een moment vol verwachting. Want dan mogen we weer de tradities van de ambachtelijk kaasmaker uit Italië toepassen op prachtige melk uit de Nederlandse polder.

MARIEKE

SPEELT

SPELEN MET BACTERIËN FASCINEERT

RONDOM

OUDWIJKER

BERICHTEN UIT DE KAASMAKERIJ